سازه های فضاکار سبک و دارای در جه نامعینی بالایی هستند. این دو ویژگی باعث شده بود تا مدتها تصور رود که این سازه ها در برابر زله آسیب پذیر نیستند. با این حال رخدادهای زله در کوبه به سال 1995 نشان داد که این سازه هر چند نسبت به سازه های متعارف ایمن تر هستند ولی نباید انها را مطلقا مصون دانست.
با تو جه به این مطلب کارهای زیادی برای ارزیابی رفتار سازه های فضاکار در مقابل زله انجام گرفته است. برای شبکه های دو لایه تخت نیز آیین نامه ای در کشور چین تهیه شده است.
بهینه سازی سازه ها بر اساس نظریه قابلیت اطمینان، با توجه به طبیعت تصادفی پارامترهای سازه ای از قبیل خواص مصالح، بارهای خارجی، ابعاد هندسی و غیره مورد توجه ویژه ای قرار گرفته است. به کمک نظریه قابلیت اطمینان سیستم های سازه ای، میتوان عدم قطعیت های ناشی از طبیعت آماری پارامترهای سازه ای را بصورت روابط ریاضی درآورد.
متعاقبا، میتوان ملاحظات ایمنی و عملکرد را به طور کمی وارد روند طراحی نمود. در این مقاله طراحی بهینه
سازه های فضاکار بر اساس کمینه سازی وزن تحت محدودیت قابلیت اطمینان اعضا و سیستم سازه ای صورت گرفته است. در این مسیر با همگرایی موضعی و زمان طولانی برای انجام محاسبات قابلیت اطمینان در سازه ای بزرگ مقیاس روبرو هستیم. با در نظر گرفتن شاخص قابلیت اطمینان به عنوان محدودیت طراحی، محاسبات بهینه سازی احتمال اندیشانه برای سازه های بزرگ در محدوده زمانی بهینه سازی یقین اندیشانه قرار میگیرد. بررسی نتایج نشان میدهد این الگوریتم در نظر گرفته شده برای بهینه سازی خرپاهای متقارن با بارگذاری متقارن عملکرد بسیار مناسبی از خود نشان میدهد.
درباره این سایت